donderdag 31 juli 2014

Lieke naait !

Lieke zeurt al maanden en maanden. Mama, wil je me leren naaien?
Maar mama zag dat niet zitten. De weinige uurtjes die ik achter het naaimachine kan doorbrengen, wil ik in mijn eigen wereldje, in alle rust, kunnen genieten van het voelen van de stof, van het maken van iets moois. Ik stond echt niet te springen om al m'n geduld ( dat na een schooldag meestal op is, nog voor er hierthuis zelfs maar aan het huiswerk begonnen is ) bijeen te rapen en haar de eerste stapjes in de naaiwereld te laten zetten. Schandalig, ik weet het, maar soms is me-time nu eenmaal belangrijk ...
Tot ik op een dag ontdekte dat Bazar Frida al cursus geeft aan kinderen vanaf het derde leerjaar. Volgens mij de enige in onze omstreken die er met zo'n jongskes aan begint.
Ik schreef Lieke in , samen met twee vriendinnetjes.
Ik zette ze vanmorgen af, en ze lieten horen dat ze een broek wilden maken. Een poefbroek, zoals Lieke het noemt. Heel ambitieus vond ik dat, op dag 1 - minuut 1 - al beginnen aan een broek. Maar het was niet mijn geduld dat op de proef gesteld zou worden, en mevrouw Frida leek het helemaal te zien zitten.
Deze namiddag ging ik ze halen, en - ongelooflijk maar waar - de drie dametjes hadden een broek klaar. Met zakken! Niet te geloven vond ik dat. Ik moet geblonken hebben als de Poolster toen ik Liekes broek zag...
Ze had  een supermooi stofje gekozen, dus haar eerste projectje was echt een schot in de roos.

Fier als een gietertje ...

 Met zakken en al ... 


Geen rits, maar boordstof in de taille , ook aan de enkels 


Mevrouw Frida zei dat het heel de dag bezorgdheid was geweest ... zou de broek wel genoeg poefen? En jawel hoor ... 


Jaja , ze is er content mee. ***Blinkblink! ***








maandag 21 juli 2014

Voor mezelf

Eind juni kriebelde het weer. De drukte van de eindtoetsen was voorbij, de rust hier een beetje weergekeerd. Ik had nog wat stofjes liggen die ik recentelijk had gekocht, onder andere eentje om een simpel kleedje voor mezelf te maken. Ik hou wel van die modelletjes zonder mouwen met een elastiek in de taille. Snel klaar, zou je denken. Tot je het stofje uit de kast haalt, en bedenkt dat het toch een ietsje meer mag zijn. En als je dan denkt aan dat ene gekochte jurkje waar je zoveel complimentjes over kreeg, tja, dan wordt het dat ietsje meer.
Ik nam het gekochte exemplaar, legde het op patroonpapier en tekende het over. Een V-hals, en op de rug net dezelfde uitsnijding. De voorkant had wat details ter hoogte van de buik ( beetje verdoezelen van niet meer zo strakke zones kan geen kwaad ) , die wou ik proberen na te maken. Het leek of er 3 horizontale overlappingen waren. Dat imiteren lukte me echter niet, en leverde heel wat denk- en prutswerk op.
Ondertussen begon ik te beseffen dat snel-klaar-jurkjes in volwassen formaat niet echt bestaan. Om de randen mooi af te werken, werkte ik met een voering.
Keren bleek ook onmogelijk , omdat de rugpand één patroondeel is ; uiteindelijk heb ik de achterpand gewoon doorgeknipt en na het keren terug aaneen gestikt. Gelukkig was het tricot ...
Het buikstuk loste ik op door in de zijnaad te rimpelen, en in het midden van de voorpand smockelastiek te zetten ( om te voorkomen dat het op een zwangerschapsjurk zou lijken, want dan hebben we het niet meer over verdoezelen natuurlijk ... ).
Het snel-klaar-projectje nam veel meer tijd in beslag dan gedacht, maar ik was er wel heel tevreden over.


Na een strijkje ging het mee de valies in richting Zuid- Frankrijk ... 
En het kwam terug tevoorschijn toen we een dagje Cannes deden. 


Na het mislukken van de broek, nu een heel geslaagd jurkje. Dat deed deugd, dus begon ik aan een volgend. Wordt vervolgd ...