De eerste sneeuw ...

... mag van mij gerust de laatste zijn! De meisjes vinden het geweldig, de sneeuw. Lieke zegt al van in de zomer dat ze sneeuw wil. En ik vind het mooi en fabelachtig, zolang ik niet moet buitenkomen.
En als ik dan buiten ben in de sneeuw, betrap ik me er steeds op dat ik loop te vloeken ... Ik ben zo kouwelijk, dat ik al kou krijg bij de gedachte aan sneeuw. Als ik dan ook nog twee kinderen moet vastzetten in de auto, voel ik me binnen de kortste keren onderkoeld. Want als je dat in de kou moet doen, duurt dat zoveel langer dan in menselijke temperaturen.
Dan dacht ik afgelopen zomer de koop van m'n leven gedaan te hebben : putje zomer, 25°, blote benen en sletskes, en dan een schoenwinkel tegenkomen "totale uitverkoop - alles -70%" , en daar dan botten aantreffen met pels tot aan de tenen. Kon ik niet laten staan! Wat blijkt? Als je sokken aanhebt stremmen ze zo, dat je ze amper aan en uit krijgt. Weer gevloek ... ( deze miskoop vertellen we niet aan Papa, die al bedenkelijk keek toen hij die grote doos met botten ook nog in de koffer van de auto moest krijgen toen we terug naar België vertrokken ).
Ben dan na school superflink geweest ( naar mijn normen ) en heb de vogeltjes eten gegeven. Ondertussen speelden de meisjes even in de sneeuw. Na 5 min wou ik naar binnen, Ginneke volgde me omdat ze bijna omviel van de vaak. Daarop begon Lieke aanstellerig te wenen, want zij wou buiten blijven, maar niet alleen. Zeer ergerlijk op den duur. En dus weer gevloek ...

En dan vraag ik me af ... wat leuteren ze een hele zomer over de opwarming van de aarde, als het hoe langer hoe vroeger begint te sneeuwen?

" Ja, mama, we hebben het terraseruggevonden!"