Het was altijd spannend, ze kon niet wachten. Tot vorige week, op een avond, toen ze al eventjes in haar bedje lag. Ik hoorde stil gesnik ... en toen barstte ze in tranen uit. "Ik wil niet een nachtje weg van jullie! Ik wil in mijn eigen bedje!". Na heel wat troostwerk en geknuffel kwam het eruit ; ze gaan op indianenkamp, en daar lopen bizons rond. Ocharme, zo bang was ze. Gelukkig kon ik haar snel overtuigen dat dat allemaal maar alsof is. En de volgende dag was er weer een enthousiast indiaantje.
Afgelopen weekend begon ik dan al één en ander in orde te brengen ; slaapzak lenen, wasgerief naamtekenen, en die dingen allemaal. En toen vond ik plots dat ze geen deftig slaapkleedje heeft ( ik krijg ze toch niet meer gewassen en gestreken tegen het vertrek ). En zij slaapt hierthuis niet liever dan in haar ondergoed, daarom heeft ze er maar twee fatsoenlijke.
Dus haalde ik een oud t-shirt van papa uit de kast, en verknipte het. Ik behield het "kopgat" ( hoe heet zoiets eigenlijk? ) en de schoudernaden. Ik legde er een goed passend t-shirt op en tekende dat ruim over. Zoomkes in mouwen en onderaan, twee zijnaden stikken, en hopsakee, klaar! Zeer dankbaar werkje ...
Een vuillinnenzak moet ze uiteraard ook mee. En ik heb er hier wel liggen ( mijn eerste stiksels namelijk ), maar ik heb de laatste tijd zoveel naaikriebels, dat ik er één speciaal voor haar wou maken. Temeer omdat ze het stofje dat ik in de kringloopwinkel kocht, zoooooooooooo mooi vond.
Geen foto van de zak, vergeten te trekken. Maar ze vindt hem wel heel mooi. Ik kreeg spontaan een lieve, warme knuffel!
 |
| ugh ! |
 |
| vriend |
 |
| boos |
Ze is er helemaal klaar voor, mijn indiaantje!
En nu ga ik nog een keer proberen mijn choco te redden ... hij kabbelt verschrikkelijk ... help!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten